Het is een tijdje stil geweest hier.

Ik ben een tijdje stil geweest.

Begin december besloot ik na een paar maanden heel hard werken en manifesteren, mooie lezingen te hebben gegeven en mooie nieuwe plannen te hebben gemaakt voor Down My Tribe, dat ik de dagen tot aan het nieuwe jaar in rust wilde doorbrengen. Dat ik, ondanks dat ik grootse zakelijke plannen had gemaakt voor de maand december, ik aan alles voelde dat het tijd nog niet was. Dat ze toch nog even mochten gaan sudderen en rijpen, om in het nieuwe jaar tot bloei en groei te mogen gaan komen. Met de steeds donker wordende dagen, en de wereld om ons heen die donker en zwaar voelde, had ik steeds meer behoefte om stil te gaan staan, naar binnen te keren, los te laten wat niet meer dient, en me te richten op dat wat écht belangrijk voor me is: mijn eigen zijn en mijn gezin. Een soort van winterslaap houden. Want moe, dat was ik ook, tot in mijn botten. 

Dat wat ik vertelde tijdens mijn lezing op De Veine dagen, het event voor ouders van kinderen met een beperking, over hoe belangrijk het is om voor jezelf te zorgen, helemaal als je een niet-aflatende zorgtaak hebt, ben ik mezelf gaan geven. Practice what you preach dus, want ik wilde niet weer uitgeblust in mijn kerst-onesy onder de boom neerploffen. Want ook ik weet uit eigen ervaring hoe de balans tussen draaglast en draagkracht soms echt helemaal zoek is. En als dat een tijdje is, dat dat niet zo erg is. Maar als dat gedurende een langere periode het geval is, dat wel voor problemen kan zorgen. Daarom was het tijd om stil te gaan staan, naar binnen te keren. En ja, dit had financieel natuurlijk consequenties. Die ook echt wel zeer doen. Maar die voor mij geen reden zijn om maar door te blijven hollen.

Ik weet inmiddels dat het heus niet gaat om in alleen maar in balans te willen ZIJN (want dat lukt vrijwel niemand voor een langere tijd, en lijkt me nog oersaai ook bovendien). Nee, het gaat om jezelf in balans HOUDEN. Te leren dealen met dat wat er op je pad komt. Veerkracht kunnen bieden als er storm op steekt. Een beetje naar rechts buigen als het links dreigt om te vallen. Liefdevol te blijven als er veel boosheid en angst om je heen is. Het licht blijven zien in donkere dagen. Het donker omarmen. In al zijn heftigheid. En lukt me altijd? Hell no. Vaker wel dan niet. Maar is ben me er wel van bewust dat dit ook een manier is. En dat ik hierin een keuze heb. En dat die winterslaap dus een echt een heel goed plan was, juist omdat er zoveel op mijn bordje ligt. Ook als ik niets doe op het zakelijke vlak.

Ik heb het een tijd lang best heel lastig gevonden, dat donkere omarmen. Ik had zo’n behoefte aan licht, luchtigheid, dansen, zwieren, dat ik een soort van wegtrekkende beweging had van alles wat niet in die categorie viel. Maar hoezeer ik ook mijn best deed, de donkerte bleef als een soort van sluiertje om me heen hangen, maakte dat ik minder kon genieten van de mooie fijne dingen, maakte me letterlijk zwaar en neerslachtig.

Dat wat er momenteel in de wereld gaande is, maakt dit alles er natuurlijk niet makkelijker op. Helemaal omdat het uitzicht op lichtere tijden, steeds weer vooruitgeschoven werd. Want wat nou, als er ooit, op een dag blijkt, dat het licht niet meer terug zal komen?

Totdat ik me realiseerde dat de duisternis, net zo goed een onderdeel is van het leven, als dat het licht dat is. We gaan allemaal een keer de oneindige donkerte in. Of juist op weg naar het licht. Het is maar net hoe je het bekijkt. En ja, die donkerte is soms misschien angstaanjagend, brengt je op plekken waar je ooit van besloten had om nooit meer te willen zijn. Maar juist in de donkerte, juist in de pijn en de grootste angsten, schuilen antwoorden, zit een rijkdom en een oneindige schoonheid. Om het anders te kunnen gaan doen, zonder onnodige ballast, een lichter leven te kunnen gaan leiden, je volle potentieel te gaan benutten. Juist als je beide kanten kan omarmen, het donker en het licht, het zware en het lichte, het mannelijke en het vrouwelijke, kunt geven én ontvangen, kunt lachen en kunt huilen, angstig mag zijn als je moedig moet zijn, kun je ten volste leven.  

Vandaag is het Midwinter en vindt de winterzonnewende plaats. Dit maakt 21 december tot de kortste dag van het jaar. Vanaf dit moment zullen de dagen zich lengen en wordt het weer langzaam langer licht. Het is donkerste punt van het jaar, maar het óók het moment waarop we onze reis weg van de lange duisternis beginnen richting de langzame terugkeer van het licht.

Hoe bijzonder is het dan, dat ik juist vandaag weer energie door mijn lijf voel stromen. Dat de vrieskou en de zonneschijn er vandaag allebei waren, dat er op de donkerste dag van het jaar, overal lichtjes branden. Buiten in grote bomen, maar ook binnen in de kleine huisjes. Het geeft mij hoop en moed om juist in deze donkere tijden, kleine lichtjes te blijven aansteken. Een lichtje te zijn voor de mensen die het zwaar hebben, of gewoon voor zomaar een voorbijganger.

Dus vraag jezelf de komende tijd eens af:

Hoe kan jij licht zijn voor een ander?

Een mooie overpeinzing voor de komende donkere dagen voor kerst, die ik jullie ook graag mee geef.

Fijne warme dagen gewenst lieve mensen. Maak er juist nu iets moois van samen.

“May your days be merry and light”.

( Oh en ben je benieuwd naar mijn grootste plannen voor komende jaar? Meld je dan vooral aan voor de nieuwsbrief van Down My Tribe. Want er komt een hele mooie gratis masterclass aan over zelfzorg! )